Beoordelingen | April 2024

Auditorium Theater, Chicago.
17 oktober 2015.

sami gayle metingen

Ik had The Joffrey Ballet nog nooit live zien optreden, dus ging ik met ingehouden adem het prachtige, historische Auditorium Theatre aan de Roosevelt University in Chicago binnen.

Het Joffrey Ballet staat internationaal bekend als een leider in zijn kunstvorm, en aangezien deze uitvoering een Joffrey en Amerikaanse première was van een werk van de veelgeprezen choreograaf John Neumeier, wist ik dat het een geweldige uitvoering zou worden.

The Huntresses in The Joffrey Ballet's Amerikaanse première van John Neumeiers ‘Sylvia’. Foto door Cheryl Mann.

John Neumeier's Sylvia is een moderne, minimalistische interpretatie van het ballet van Louis Mérante uit 1876. Een verhaal over nimfen, krijgers, goden, liefde en volwassen worden, het verhaal is een fantastische reis die zich afspeelt in de schaduw van een bos, ontworpen door de Griekse schilder Yannis Kokkos .

In Act I stonden de bomen van het bos tegenover ons, met het podium en de vloer groen verlicht, waardoor we een kijkje konden nemen in het leven in het bos. Bij Act III waren de bomen aan de andere kant van het podium omgedraaid, waardoor we het gevoel kregen dat we met de personages in het bos waren en ons intiem in hun wereld voerden naarmate het werk zelf meer met elkaar verweven en sensueler was geworden.

Een complex verhaal, Neumeier heeft het zijne uitgekleed Sylvia om de ambitie en het verlangen van Sylvia centraal en duidelijk te maken. Naarmate het verhaal volgde, groeide Sylvia van een agressieve puber-krijger tot een sensuele, maar nog steeds krachtige vrouw in contact met haar eigen vrouwelijkheid en tederheid.

De jagers voerden Neumeiers snelle, ingewikkelde choreografie met gemak uit en lieten ons zowel hun kracht als flexibiliteit zien, terwijl de mannen van The Joffrey Ballet ons hun indrukwekkende ballon lieten zien. Deze mannen kunnen springen! Hun herhaalde sprongen in de seconde waren adembenemend.

Victoria Jaiani en Fabrice Calmels. Foto door Cheryl Mann.

Het hoogtepunt van het programma was de pas de deux tussen Diana, gedanst door Victoria Jaiani, en Endymion, gespeeld door Fabrice Calmels. Het was teder, rijk en hartstochtelijk, vol verlangen en verlangen. Jaiani en Calmels zijn beide indrukwekkende artiesten die niet alleen de choreografie met gemak uitvoerden, maar ook onze emoties aanhielden met hun authenticiteit en toewijding aan hun rollen.

De pas de deux tussen Sylvia, gedanst door April Daly, en Aminta, gedanst door Yoshihisa Arai, was ook heerlijk, hoewel met een heel ander gevoel. Het was speels en vol eigenzinnige bewegingen vermengd met complex, uniek partnerwerk.

Act II was iets om te aanschouwen toen de mannen van The Joffrey Ballet sex-appeal en charme uitstraalden terwijl Sylvia opgroeide tot haar vrouwelijkheid. De mannen overspoelden het podium van verlangen terwijl Sylvia met hen speelde in een prachtige rode strapless jurk.

Arai, zoals Aminta, kwam echt tot zijn recht in zijn solo in Act III. Zijn emotie was krachtig. Hij is een echt toegewijde en mooie artiest.

Yoshihisa Arai in ‘Sylvia.’ Foto door Cheryl Mann.

Hoewel het werk als geheel soms wat emotie miste Sylvia was een genot en de dansers van The Joffrey Ballet toonden zich als formidabele artiesten.

Over dit ballet kan men niet schrijven zonder de muziek van Léo Delibes te noemen, die voortreffelijk werd gespeeld door het Chicago Philharmonic Orchestra. Sylvia heeft zo'n prachtige en gevarieerde score. De muziek voor de pas de duex van Diana en Endymion was bedwelmend. In feite had het zelfs geen dans nodig om ons naar een andere wereld te brengen. Maar met de choreografie van Neumeier was het pure magie.

Foto (boven): April Daly en Fabrice Calmels. Foto door Cheryl Mann.