Sollicitatiegesprekken

De muziektheaterklas van James Kinney bij Steps on Broadway. Foto met dank aan Kinney.

In de eerste dansstudio's van New York moet je zowel een geweldig cv als een gecodificeerde les hebben om een officiële plek te scoren van de gewilde Advanced Theatre-lessen. Die wekelijkse professionele lessen zijn een geheel eigen erfenis, want in de loop der jaren werden er klassikale slots gehouden door Chris Chadman, Chet Walker, David Marquez, Randy Skinner, Andy Blankenbuehler, Josh Bergasse, Al Blackstone en nu: James Kinney .

Je hoeft niet eens een danseres te zijn in Kinneys klas om de opwindende energie te ervaren die uit zijn studio komt. Als je door het mistige raam tuurt, realiseer je je de volledige vergelijking van wat een geweldige klas maakt: 1) choreografie die geïnformeerd en innovatief is, 2) muziek die je ziel voedt, en 3) dansers die zwetend en glimlachend de klas verlaten.

James Kinney. Foto met dank aan Kinney.

Kinney's beweging is beide zoals en in tegenstelling tot al het andere dat je hebt gezien. Je merkt de invloed van de 'groten': Robbins, Fosse, Cole, Bennet, Hatchett en zelfs Graham. Niettemin is alles fris en nieuw en gestileerd - een geheel eigen techniek.

Dance Informa was in staat om met Kinney om de tafel te zitten na een van zijn volle lessen om te leren hoe zijn training, mentoren, performance-ervaring, inspiratie en durf allemaal hebben bijgedragen aan het cultiveren van zijn kenmerkende stijl - een stijl waar dansers hongerig naar zijn om op te treden en het publiek heeft gewacht. zien.

Waar ben je opgegroeid en wanneer ben je begonnen met dansen?

'Ik ben opgegroeid in Jacksonville, Florida. Van jongs af aan wilde ik operazangeres worden zoals mijn moeder. Maar toen ik ongeveer 11 jaar oud was, zag ik Michael Jackson ‘Beat It’ op tv uitvoeren en raakte meteen geïnteresseerd in dans. Mijn moeder schreef me in voor balletles, maar ik stopte meteen omdat ik er een hekel aan had om de enige jongen te zijn tussen een zee van roze tutu's. Pas toen ik trainde in de dansstudio van Janet Syndor, voelde ik me meer op mijn gemak. Ze zette me niet in de schijnwerpers en gaf me geen speciale aandacht omdat ik een mannelijke danseres was. Ze liet me gewoon dans En toen kwam Frank Hatchett om een masterclass te geven in de studio van Janet, en ik werd weggeblazen. Ik had officieel de dansende kever gevangen!

Toen ik ouder werd, probeerde ik alles te leren en te ervaren wat ik kon. Ik ging naar de Douglas Anderson School of the Arts, waar ik lessen volgde in muziek, acteren, zang en dans. Na school volgde ik de bedrijfsles als leerling bij het Florida Ballet Theatre. En 's avonds trad ik op in producties in het Alhambra Dinner Theatre, het oudste dinertheater van het land. Een jaar later kwam Ann Reinking naar de stad om kinderen auditie te doen voor het Musical Theatre Project in Tampa (nu het Broadway Theatre Project Ik was een van de misschien vier kinderen uit mijn stad die geaccepteerd werden in deze ongelooflijke drie weken durende intensive met leraren als Stanley Donen, Gregory Hines, Jule Styne, Dudley Moore en Chet Walker, die een enorme mentor voor me zouden worden. Bij het Musical Theatre Project leerde ik repertoire van alle grote choreografen - Jerome Robbins, Jack Cole, Matt Maddox en Bob Fosse. Dat was zeker een keerpunt voor mij. '

Wat heeft uw carrière gelanceerd?

Ik ben op 20-jarige leeftijd naar New York City verhuisd. Ik was overweldigd door de stad, maar vond troost en vertrouwen in danslessen waar ik kon blijven leren, trainen en mijn vak kon blijven ontwikkelen. Een van mijn eerste grote optredens was de Europese tour van West Side Story De choreografie van Robbins heeft me twee lessen geleerd: 1) Dans is zoveel meer dan alleen passen, en 2) Als danser is het jouw taak om de choreografie uit te voeren precies zoals de choreograaf vraagt - zonder enige versieringen of ‘-isms’.

Ik werd later gecast in een andere droomshow, als de mannelijke swing in de nationale tour van Het was Na vele maanden bij het reisgezelschap, stond ik te popelen om mijn Broadway-debuut in de show te maken. Maar ik ben nooit voor auditie geroepen omdat ik als schommel te vitaal was voor het reisgezelschap en eerlijk gezegd te duur om te vervangen. Dus ik nam een groot risico. Ik stopte met de tour en verhuisde terug naar New York City. Diezelfde week werd ik opgeroepen om auditie te doen voor Het was op Broadway, en ik heb eindelijk mijn Broadway-debuut geboekt! '

Hoe ben je overgestapt van danser naar docent?

James Kinney (midden). Foto met dank aan Kinney.

susan lieberman dell

“Het was Chet Walker die het echt aanmoedigde, of liever, een beetje gedwongen mij om leraar te worden. Ik trad een week op bij Jacob's Pillow, en Chet stond erop dat ik zijn studenten een klas zou geven ... maar ik wist niet hoe. Hij zette me in de studio met een drummer, 16 dansers en zei: ‘Go!’

In mijn eerste lessen leende ik al mijn favoriete warming-ups en sequenties van verschillende docenten en mentoren. Het was absoluut een leerervaring voor mij. Naarmate ik zelfverzekerder werd, begon ik een choreografie te maken die volledig was gebaseerd op de techniek die ik had geleerd, maar ik gaf mezelf toestemming om te bewegen zoals ik - met al mijn eigen eigenaardigheden, neigingen en ‘-ismen’. '

Hoe heb je ervaring als danskapitein voor shows zoals Het was en Zoete liefdadigheid beïnvloed wie je bent als docent en choreograaf?

'Ik heb het geleerd als danskapitein hoe leren. Toen er nieuwe dansers in de show werden gezet, moest ik ze hun ‘tracks’ leren. Om een danser de exacte choreografie te laten uitvoeren, moet je misschien verschillende technieken gebruiken, zoals technische terminologie, demonstratie of beeldspraak, om er zeker van te zijn dat ze het precies uitvoeren zoals de choreograaf het bedoeld heeft. Als danskapitein heb je echt de leiding om de show trouw aan zichzelf te houden. '

Wat inspireert jou?

'Ik ben zeker geïnspireerd door de geweldige docenten, mentoren en choreografen voor wie ik in de loop der jaren heb gedanst. Ik ben ook geïnspireerd door kunst, met name de interessante lichaamsvormen in de Art Deco-schilderijen van Erté. En ik ben ook zo geïnspireerd door muziek. Mijn moeder was een opera- en jazzzangeres en ik hou van de vrijheid, het drama en de stijl van jazzmuziek. '

Je choreografie is zowel technisch uitdagend als muzikaal ingewikkeld. Je spreekt vaak ritmes in plaats van tellen, isoleert bewegingen op kwart- of zelfs achtste noten en praat over het duwen van de maat of het zitten in een zak met muziek. Kun je hier een beetje over praten?

'Zoals ik al zei, ik ben zo geïnspireerd door muziek, vooral jazz. Ik daag dansers graag uit om hun lichaam te gebruiken en hun hersenen in de klas. Ik hou van het idee dat dans muziek is die visueel wordt gemaakt. Ik zou de muziek moeten kunnen ‘horen’ door je te zien bewegen. '

‘Style’ is een term die tegenwoordig veel wordt gebruikt in de danswereld. Hoe definieer je stijl '?

“Stijl is een houding, een gemoedstoestand. Ik heb het gevoel dat een persoon stijl heeft wanneer hij zich opstapelt en echt zijn ‘-ismen’ bezit. Dan wordt het een soort geheel eigen vocabulaire. '

Het is duidelijk dat je geïnspireerd bent door de groten - Bob Fosse, Jerome Robbins, Michael Bennett, Frank Hatchett, Matt Maddox en Jack Cole. Toch is je choreografie in wezen de jouwe Je gebruikt hun stappen of stijl niet letterlijk, maar creëert eerder beweging die zowel geïnformeerd als nog steeds volledig innovatief is. Hoe kun je dit (en zo moeiteloos) doen?

De muziektheaterklas van James Kinney. Foto met dank aan Kinney.

“Ik nodig [ze] uit in de kamer, maar op een gegeven moment zeg ik dat ze stil moeten zijn! Ik beschouw alle techniek, stijl en choreografie die ik in de loop der jaren heb geleerd, maar daarna laat ik mijn ‘-ismen’ de controle overnemen. Ik laat de beweging in mijn botten komen, het moet goed aanvoelen. De grootste vreugde is wanneer ik naar mijn choreografie kijk en denk: ‘Nu dat is James. ''

Wat zijn je werkdoelen?

“Ik wil zo veel mogelijk aan theater, film en tv blijven werken - niet alleen choreograferen maar ook regisseren. Ik droom ervan om ooit samen te werken aan een geheel origineel werk. Ik sta ook te popelen om weer op te treden ... ooit een danseres, altijd een danseres! '