Internationale Beoordelingen

Her Majesty's Theatre, Adelaide
27 februari^th

Door Deborah Searle.

Blijf jezelf is een weergave van de vorm en functie van het lichaam. Een rauw en tot nadenken stemmend werk, Blijf jezelf onderzoekt het lichaam als een machine en bespreekt wat ons tot mens maakt? Wat is het zelf?

mike golic jr instagram

Het dansen is erg geïsoleerd en exact, waarbij de beweging wordt afgebroken in elke kleine spiertrekking, pees of bot. Een gedeelte waar de dansers elk afzonderlijk lichaamsdeel verplaatsen naar een soundscore die klinkt als krakende en botbreuken, is spookachtig, maar toch boeiend. Het publiek is gebiologeerd als zo'n simpele beweging op zo'n edgy manier tot uiting komt. Er is niets moois aan, maar Garry Stewart probeerde duidelijk geen werk te maken dat een lust voor het oog is, maar een werk dat echt en verkennend is.

Larissa McGowan, die tevens assistent-choreograaf is voor dit werk, is gemaakt voor haar rol. Ze is zo precies en zo boeiend. Alle dansers zijn briljante technici en hun unisono is bijna altijd exact. Troy Honeysett is een kracht om rekening mee te houden, die het podium domineert met zijn acrobatische en vechtsporten geïnspireerde sprongen en tuimelingen. Hij gooit zijn lichaam met overgave, maar toch precisie.

Op een bepaald moment staan de dansers allemaal in een rij en ademen ze gewoon diep in, want we kunnen zien dat hun borst uitzet en samentrekt. Het is zo'n simpele beweging, maar we zijn allemaal in beslag genomen. Er is iets unieks aan waarmee Garry heeft gemaakt Blijf jezelf.

kristofer hivju gewicht

Het werk is vrij onvruchtbaar, zonder veel emotie of expressie door de dansers, aangezien het lichaam, beweging, menselijke stemmingen en gedachten deconstrueert. Soms schreeuwen de dansers, waardoor ik rillingen krijg, of ze beven en staren. Het is ongelooflijk zenuwslopend. Een gedeelte waar de dansers verschillende stemmingen vertonen, zoals geluk en verdriet in hun gezichten, is best komisch en interessant. Maar ook dit voelt onvruchtbaar aan, wat volgens mij het plan is. De dansers trekken niet aan de harten van het publiek, maar wat ze presenteren is wel degelijk boeiend en anders.

Foto's Chris Herzfeld

De kostuums zijn eenvoudig, met de dansers helemaal in het wit. Een deel van de tijd dragen ze witte rokken waarop exacte replica's van hun individuele benen zijn geschilderd. Deze creëren interessante foto's terwijl de dansers hun benen bewegen. De rokken zijn behoorlijk ingenieus.

Er is een lange scène waarin de dansers individuele lichaamsdelen, zoals hun armen, benen of bovenrug, door een groot wit stoffen scherm plaatsen. Videoprojectie creëert wervelingen en beelden die vanuit elk lichaamsdeel worden gestreamd. Deze scène tilt de deconstructie van het lichaam naar een ander niveau. Ik heb het gevoel dat het een beetje lang duurt, omdat er niet veel wordt gedanst, alleen beweging van individuele lichaamsdelen, maar de videobeelden zijn boeiend.

Een van de dansers, helemaal in het wit gekleed van top tot teen, komt het podium op als een oefenpop of mummie-achtige figuur, terwijl danseres Kialea-Nadine Williams zijn lichaamsdelen manipuleert. Ik ben niet zeker van het doel van dit personage, behalve om de vraag te stellen: ‘zijn wij slechts onze lichamen?’. De pop is uitdrukkingsloos en zonder enige gelaatstrekken en kan alleen bewegen als de dansers hem manipuleren. Later in het programma tekent een van de dansers een gezicht op hem en komen andere dansers het podium op met maskers op de achterkant van hun hoofd, met hun gezicht bedekt, waardoor de illusie wordt gewekt dat hun hoofden van achteren naar voren zijn.

Nicole Winhoffer Madonna

Blijf jezelf voelt alsof het deel uitmaakt van een grotere verkenning voor Garry Stewart, en dat het misschien wel het begin is van iets groters. Hoewel ik een beetje uit mijn comfortzone viel, genoot ik van het werk en vond ik de dansers ongelooflijk getalenteerd. Ik kijk er naar uit om te zien of dit werk in de toekomst zal evolueren.