Hoewel het woord 'privilege' zelf de laatste tijd het onderwerp van veel discussies is geweest, is het principe niet nieuw. Ik zou graag een harde les die ik een paar weken geleden heb geleerd, willen delen met mijn Dance Informa-gemeenschap. Ik leid nu al meer dan 12 jaar een groep op Facebook - een groep die zich toelegt op het bepleiten en presenteren van het gebied van dans- / bewegingstherapie. Voorstanders van danstherapie Ik moedig je aan om het eens te bekijken.) Omdat het maar een groep is en geen formele organisatie, heb ik nooit actief publieke verklaringen afgelegd of een standpunt ingenomen over sociale oorzaken of kwesties. Terwijl ik er meer over nadacht, ging ik ervan uit dat als ik niet voor een bepaald doel opkwam, dat ik in wezen voor elk doel stond, neutraliteit gelijkheid voor iedereen betekende. Nadat ik in deze groep was opgeroepen omdat ik mijn platform niet publiekelijk gebruikte om onrecht te uiten, zette het me aan het denken over mijn associatie met macht en privileges. En als echte bewegingstherapie wilde ik natuurlijk onderzoeken hoe dit in mijn lichaam naar voren kwam.
Tijdens deze online confrontatie herkende ik defensiviteit, schaamte, schuldgevoelens en woede. Ik begon op te merken hoe mijn defensiviteit werd belichaamd, hoe het zich fysiek manifesteerde. Ik merkte hoe mijn houding door blootligging mijn houding deed krimpen en hoe mijn behoefte om mezelf uit te leggen of een fout te corrigeren, hoe onbedoeld die ook was, me het gevoel gaf alsof ik op het puntje van mijn stoel zat en zenuwachtig alsof ik vijf kopjes koffie. De schaamte, schuld en woede die vaak worden geassocieerd met witte kwetsbaarheid, hadden elk hun eigen belichaming. Ik vroeg me af of ik deze bewegingskwaliteiten begon te herkennen als ik te maken kreeg met serieuze en moeilijke onderwerpen als racisme, zou ik dit bewustzijn kunnen benutten en een ruimte kunnen creëren voor leren, groeien en zelfs veranderen? Als ik kan pauzeren en opmerken wat er aan de hand is, kan ik mijn emoties en mijn inherente voorrecht bezitten.
moises aria's netto waarde
In een webinar dat ik onlangs heb bijgewoond, zei Carmen Marshall: 'Intentie heeft geen voorrang boven impact.' Voor mij suggereert dat dat, hoe goed je bedoelingen ook zijn, je woorden en daden nog steeds consequenties hebben, en de impact van die 'goede bedoelingen' vindt zijn weg naar het lichaam van de ontvanger. Ik begon me af te vragen hoe die impact in het lichaam was ondergebracht. Hoe hadden mijn woorden, of het gebrek daaraan, de beweging van iemand anders beïnvloed? Het probleem met de communicatie van vandaag is dat ik het lichaam van die persoon misschien niet te zien krijg, omdat de meeste van deze interacties online plaatsvinden. Omdat ik de reactie van de persoon niet kan zien, moet ik proberen me in te leven door zelfbewustzijn, mezelf in de schoenen van die persoon te plaatsen en op te merken hoe mijn lichaam reageert en hoe mijn beweging verandert.
Ik realiseerde me dat het niet alleen gaat om het erkennen van je macht en privileges, maar om het gebruiken ervan. Ik ben gaan begrijpen dat het hebben van privileges misschien niet in mijn macht ligt. Het is misschien iets waarin we zijn geboren, maar dat betekent niet dat we zijn vrijgesteld van de verantwoordelijkheid die ermee gepaard gaat. In de woorden van Spiderman: 'Met grote kracht komt grote verantwoordelijkheid.' Of we het ons nu realiseren of niet, het is aan elk individu om zelf na te denken over de associatie met macht. Alleen omdat we onze macht en privileges niet misbruiken, wil nog niet zeggen dat we ons steentje bijdragen om het te erkennen en te ontmantelen.
Ik begon hier aan te denken in termen van waar ik naartoe verhuis. Ik heb niet alleen het voorrecht om te bewegen en te dansen in deze wereld, maar ik word ook gezien door mijn leeftijdsgenoten, mentoren en collega's. Dit is niet voor iedereen gegarandeerd - of het nu komt door de huidskleur, religieuze overtuiging, fysiek verschil of genderidentiteit, om maar een paar voorbeelden te noemen. Zelfs hoe we ons in deze wereld bewegen, waar we ons verplaatsen en met wie we bewegen zonder angst voor letsel of dood, is een voorrecht.
Wat het voorrecht betreft, ik heb toestemming gekregen om vaker 'in het ongemak te zitten' dan ik kan tellen. Het punt is dat alleen mentaal 'zitten' in ongemak niet genoeg is. Het is van vitaal belang dat we onszelf ongemakkelijk laten voelen in ons lichaam. Dus hoe kunnen we dat doen? Hier zijn vier stappen om de reactie van het lichaam op macht en privileges te erkennen.
# 1. Let op je houding.
Verandert het wanneer uw kracht het uitdaagt? Wat is uw houding als u zich krachtig voelt of als u zich machteloos voelt?
# 2. Herken bewegingspatronen rond privileges.
Leunt u voorover (vooruit) alsof u wilt vechten of leunt u achterover (trekt zich terug) om weg te rennen? Merk op hoe u zich bezighoudt met factoren als ruimte en tijd. Word je bewust van je relatie tot beweging wanneer het onderwerp privilege ter sprake komt. Krimpt u in of 'verschijnt' u in uw lichaam?
# 3. Pauzeer voordat u actie onderneemt.
Geef uw lichaam en geest de tijd om te pauzeren voordat u in actie komt. Of het nu gaat om defensiviteit of kameraadschap, een ademhaling om uw onderbuikreactie te evalueren en op te merken, kan het verschil maken in hoe u actie onderneemt en hoe de actie wordt ontvangen.
# 4. Daag uw beweging uit en diversifieer deze.
Om empathie en begrip te vergroten, moet u manieren vinden om uw 'bewegingsvocabulaire' op te bouwen. Hoe meer we onze bewegingen diversifiëren, hoe beter we in staat zijn om in de standpunten van anderen te zitten, ongeacht hoe verschillend ze zijn van de onze.
Ten slotte, als je merkt dat je stil bent, let dan op wat er onder de stilte is. Angst om een fout te maken? Ziet er dwaas uit? Schaamte? Dit zijn allemaal geldige emoties, maar tenzij we bereid zijn om deze belangrijke gesprekken te voeren, zullen die gevoelens blijven kweken. We moeten bereid zijn om in het ongemak te blijven zitten en moeilijke gesprekken te voeren om groei en verandering mogelijk te maken. Ik dank alle individuen die mijn rol in macht en privileges hebben uitgedaagd. Ik hoor je en ik beweeg met je mee en ik zal niet meer zwijgen.
mildred lee karen finney
Door Erica Hornthal, LCPC, BC-DMT, dans- / bewegingstherapeut.
Erica Hornthal is een erkende professionele klinische counselor en een gecertificeerde dans- / bewegingstherapeut gevestigd in Chicago, IL. Ze behaalde haar MA in Dans / Bewegingstherapie en Counseling aan Columbia College Chicago en haar BS in Psychologie aan de University of Illinois Champaign-Urbana. Erica is de oprichter en CEO van Chicago Dance Therapy, de belangrijkste danstherapie- en counselingpraktijk in Chicago, IL. Als lichaamsgerichte psychotherapeut helpt Erica cliënten van alle leeftijden en capaciteiten bij het benutten van de kracht van de verbinding tussen geest en lichaam om een groter bewustzijn en begrip van emotionele en mentale gezondheid te creëren. Bezoek voor meer informatie www.ericahornthal.com
aanbevolen voor jou
