Ferst Center for the Arts in Georgia Tech, Atlanta, GA
2 februari 2013
Door Chelsea Thomas.
Hoewel visueel verbluffend en vol mogelijkheden, vond ik dat Momix's Plantkunde was helaas weinig meer, tijdens zijn optreden van één nacht in het Ferst Center for the Arts. Ondanks creatief gebruik van proppen en de prachtige integratie van kleuren en licht, Plantkunde entertaint, maar mist diepte.
mingus lucien reedus hoogte
Momix, een gezelschap van 'danser-illusionisten' opgericht in 1980 door artistiek directeur Moses Pendleton, staat bekend om zijn fantasierijke decors en multimedia-integratie. Pendleton, een choreograaf die nog steeds duidelijk geïnspireerd is door zijn ervaringen als een van de oprichters van Pilobolus, bedacht, regisseerde en presenteerde voor het eerst Plantkunde een paar jaar geleden tot gemengde beoordelingen.
Duidelijk geen acht te slaan op de negatieve of kritische aard van de eerste rapporten, waarin vaak werd gesteld dat de show 'onrustig' was, Plantkunde is sindsdien niet veel veranderd. De 90 minuten durende productie is deels circus en deels dans (doet denken aan een van de zwaardere dansproducties van Cirque de Soleil) en is een reis door de vier seizoenen van de aarde.
Bestaat uit ten minste 20 secties met geprojecteerde beelden en rekwisieten, Plantkunde gaat meer over het mooie plaatje dan over de inhoud of dansen. Thematisch oppervlakkig en springerig in zijn focus, merk je dat je meer verwikkeld bent in het 'hoe' de illusies en vormen worden gemaakt dan het 'waarom'. Dit is boeiend en indrukwekkend voor de eerste helft, maar wordt alledaags en voorspelbaarder naarmate de show vordert.
marci gonzalez metingen
Een sectie waar dit perfect wordt tentoongesteld, is waar dansers plotseling samenwerken om zich als centauren te gedragen. Deze scène is vreemd en ongemakkelijk. Een danser blijft rechtop staan terwijl zijn partner lateraal voorover buigt en zijn armen om de taille van zijn partner slaat - waardoor de illusie ontstaat van een persoon met vier paardachtige benen.
Momix speelt ‘Botanica’. Foto door Max Pucciariello, met dank aan Momix en Ferst Center for the Arts.
Terwijl de dansers vooraan met machtige luchten over het podium springen, proberen hun partners vast te houden en op tijd te springen. De vage verhaallijn tussen de centauren die op het podium lopen, lijkt te verwijzen naar mannetjes en vrouwtjes van het peloton die hun partner uitkiezen. Toegegeven, het idee is origineel (het was absoluut mijn eerste dansproductie met centauren), maar de vraag die overblijft na het plezier en de spelletjes is: 'Wat had dat te maken met de vier seizoenen van de aarde?' Of misschien nog beter - 'Is dat zelfs dans of gewoon een abstracte versie van fysiek theater?'
Toch zijn er veel secties waarin verschillende 'coole' en 'willekeurige' ideeën prachtig samenkomen. De beginscène is zo'n voorbeeld. In dit vignet golven witte rollen stof over een slecht verlichte scène terwijl dansers eronder staan en hun gezicht of handen erin drukken, waardoor vormen ontstaan tegen een verder leeg canvas. Het beeld, dat zich afspeelt in het winterseizoen, suggereert leven dat ebt en stroomt onder een dikke laag sneeuw, of bij meer diepgaand psychologisch onderzoek, waarbij de mensheid zich inspant tegen het zwoegen van de natuur.
In een andere scène geniet ik van het kijken naar een vrouw die ronddraait in een cirkelvormig apparaat van kralenstrengen. Betoverend en ietwat hypnotiserend, draait ze eerst op een plek die in de vloer is geaard en dan over het podium, terwijl ze springt en daarbij de met kralen omwikkelde snaren in golven op en neer gooit.
Een in eerste instantie intrigerend moment van de show is wanneer een danseres komt rijden op een skelet van een triceratops - iets wat je niet elke dag ziet! In de context van de show denk ik dat de dinosaurus vertegenwoordigt hoe de natuur het evolutieproces door de geschiedenis heen heeft gereden. Maar net wanneer deze prop en zijn mogelijke betekenissen zich beginnen te ontvouwen, doodt het skelet zijn berijder en verlaat het podium. Wat enorm teleurstellend als er zoveel meer zou kunnen worden uitgebreid!
Tussen de rest van de nette en grafisch opvallende beelden in de voorstelling bevindt zich een gedeelte van glow-in-the-dark, lichaamloze ledematen, die zich verzameld en aan elkaar vastgemaakt vormen in de duisternis vormen, bloeiende goudsbloemen, die hun onschuldige gezichten en benen uit de grote steken steken. , donzige oranje rokken een scène waarin een danseres in het wit wordt vergezeld door stroboscooplichten om bouten te creëren die het achterscherm verlichten gele gevederde waaiers die worden gebruikt om zonnebloemen te maken en een eenzame mannelijke danser die een gigantische, bijna 9 meter hoge kantelt staart heen en weer met verschillende projecties op het geluid van de golven van de oceaan die de kust raken.
Al deze korte scènes eindigen in een laatste, op rekwisieten gebaseerde vignet van een herfstbijeenkomst. Met behulp van boomtakken die zijn bespikkeld met gouden bladeren, leunen dansers door elkaar heen. Maar toch, uiteindelijk is het niets anders dan een mooi plaatje.
In sommige opzichten en voor sommige kijkers zijn de mooie plaatjes gepresenteerd door Momix in Plantkunde zijn waarschijnlijk aantrekkelijk en zelfs leuk. Maar voor die kunstliefhebbers die willen dansen om iets blijvends achter te laten, iets meer dan een kleurrijk en levendig beeld, ontbreekt de voorstelling ernstig.
boston ballet zomer intensief 2018
Misschien wel de grootste teleurstelling is dat kijkers na de 90 minuten durende performance nog steeds geen idee hebben wat deze dansers echt kunnen. Hoewel ze duidelijk sterk en technisch bekwaam zijn in propstudies en partnerwerk, zijn hun individuele sterke punten in pure beweging nog steeds een compleet mysterie.
Foto (boven): Momix speelt ‘Botanica’. Foto met dank aan Momix en Ferst Center for the Arts.
aanbevolen voor jou
