Het Shubert Theatre, New York
Juli 2010
Door Rebecca Martin.
Te midden van de overvloed aan toeristen, felle lichten, shows en drukte van Broadway in New York, The Shubert Theatre on 44thStreet speelde gastheer voor Memphis, winnaar van de Tony Award 2010 voor beste musical. Met zomerse hitte die van de stoep naar buiten kwam, was het koele interieur van het theater een welkome afkoeling voor het opgewonden publiek dat elke stoel in het huis vulde om de 'grootste hit op Broadway' te zien. Met reclameslogans als 'Het verhaal is Amerikaans, de spanning is universeel', waren mijn verwachtingen hooggespannen en werd ik niet teleurgesteld.
Zodra het gordijn openging, barstten de dansers het podium op en begon de musical met scherpe, felle en levendige dans uit het refrein. De vrouwen waren sexy, de mannen waren zwoel, en hun stemmen deden mijn haren overeind gaan staan. De eerste scène, die zich afspeelt in een Afrikaans-Amerikaanse rock-'n-roll underground bar in Memphis, Tennessee, in de jaren vijftig, deed me verlangen naar dat tijdperk van muziek en dans.
Memphis vertelt het verhaal van Huey (Chad Kimball), een blanke man die geen baan kan behouden maar van soulmuziek houdt, en Felicia (Montego Glover) een jonge Afro-Amerikaanse zangeres. Felicia probeert naam te maken in het racistische Tennessee, waar de 'zwarte muziek' die ze maakt overal verboden is, behalve underground clubs, zoals die van haar broer Delray.
Door een combinatie van timing, charme en vaardigheid, verzekert Huey een optreden als radio-dj, laat Felicia op de radio spelen, wordt de populairste radiopresentator in Tennessee en wint Felicia. Helaas werden in het Tennessee van de jaren vijftig interraciale relaties afgekeurd en wordt Felicia zwaar geslagen. Nu Huey terughoudend is om Memphis te verlaten, reist Felicia alleen naar het meer liberale New York om haar zangcarrière voort te zetten en te ontsnappen aan de vooroordelen van Tennessee. Helaas is er geen ‘happy ever after’ voor Huey en Felicia, wat misschien wel de enige teleurstelling is van een verder briljante productie. Het einde was enigszins anticlimax en de afwezigheid van een sprookjesachtig einde was een beetje een afknapper.
Kimball werd geboren voor de rol van Huey en was ronduit briljant. Hij was vertederend als de potentieel irritante Huey en portretteerde hem als een cool en genuanceerd personage. Kimballs aanwezigheid op het podium was fascinerend. Glover bracht ook het huis naar beneden met haar portret van Felicia. Haar stem en indrukwekkende uitvoering lokten een overweldigend applaus uit bij het publiek. De twee artiesten droegen de show met gemak en zelfvertrouwen, met een gevoel van echtheid en zonder enige geforceerde opzichtigheid die vaak aanwezig is op Broadway-musicals.
Memphis had het allemaal: gelach, verrassingen, uitstekende dans, fantastische sets, verbluffende stemmen, vermakelijke liedjes, interessante choreografie en een boodschap die je bijblijft lang nadat het gordijn is gevallen. Het toonde aan dat muziek het vermogen heeft om verandering bij mensen te inspireren en het legde de lelijke impact van vooroordelen en racisme bloot. Memphis sprong in mijn pas en een glimlach op mijn gezicht, en na de show kon ik de woorden 'musical van het jaar!' horen uitspreken.
aanbevolen voor jou
