Beoordelingen | April 2024

'What Is Love?' Van OnStage Dance Company. Foto door Andres Calderon / Fama Films.

OnStage Dance Company, Malden, Massachusetts.
12 juli 2019.

Goede schrijvers schrijven over wat ze weten, zo luidt een oud aforisme. Geldt dat ook voor choreografen? Komt de meest effectieve danskunst voort uit een bron van persoonlijke ervaring? Dat is misschien geen vraag die we wetenschappelijk kunnen beantwoorden, maar die van Jennifer Kuhnberg Wat is liefde? toonde aan dat persoonlijke ervaring inderdaad krachtige danskunst kan voortbrengen.

Kuhnberg, oprichtster en artistiek directeur van OnStage Dance Company, choreografeerde het programma vanuit haar ervaring als lesbische vrouw. De concepten waren aangrijpend en de uitvoeringen waren volledig geïnvesteerd. Twee dingen vielen in het bijzonder op in het choreografisch werk van Kuhnberg: sterke muzikaliteit en een nieuw bewegingsvocabulaire. Slimme, unieke keuzes op deze en andere gebieden waren duidelijk vanaf het eerste stuk, 'Astronaut'.

Dansers begonnen het stuk aan de achterkant van het huis, zo ver mogelijk van het publiek vandaan, alsof ze daar aan de muur waren vastgelijmd. De lichten waren laag, en in rood en blauw (lichtontwerp door Jason Ries). Al deze dingen gecombineerd, ik voelde een sfeer van mysterie. Meteen renden de dansers vooruit naar het publiek en verspreidden ze zich door de podiumruimte. Ze dansten hun eigen beweging, maar ze bewogen allemaal met hectische energie die overeenkwam met de partituur ('Astronaut' van Amanda Palmer). De dansers gingen in lijnen in formatie zitten en bewogen eenstemmig, wat een schril contrast creëerde met wat er net voorkwam.

toronto school voor circuskunsten

‘What Is Love?’ Van OnStage Dance Company. Foto door Andres Calderon / Fama Films.

De manier waarop de blauwe lichten aan de zijkant van het podium de dansers verlichtten terwijl ze zich bewogen, voelde ook bevredigend dramatisch aan. De unisono-beweging schoof dichter naar de grond en keerde terug naar die hectische kwaliteit. Kuhnberg vond een overvloed aan verschillende manieren waarop de groep kon bewegen - in kwaliteit, in ruimte, in relatie tot de muziek. Beweging leek kracht en vastberadenheid over te brengen, zelfs een gevoel van strijd - gebogen voeten, knieën omhoog, armen naar beneden. Het uurwerk had een unieke, fascinerende mix van cirkel en hoek in zijn vorm.

nicolette scorsese facebook

Verdere afwisseling tussen unisono en individuele beweging vulde de rest van de structuur van het stuk, ook inclusief enkele opvallende samenwerkingen. Om het stuk te beëindigen, keerden de dansers terug naar de achterwand en bleven daar schijnbaar vastgelijmd, net zoals ze aan het begin van het stuk waren. Deze structuur sprak over het vinden van vrijheid, maar dan terugkomen naar opsluiting, afgezien van het feit dat het een simpelweg unieke, intrigerende creatieve keuze was.

'Jeugd' kwam twee nummers later. Net als veel andere stukken in het programma, gebruikte het voice-over als een poëtisch beknopte manier om thema en betekenis te versterken. Dansers liepen door de ruimte terwijl de voice-over van Tiffany Grahams TEDxUSD-toespraak de alarmerende omstandigheden van LGBT-dakloze jongeren aanhaalde. Ze droegen allemaal rugzakken en sommigen hadden capuchon met capuchon. Vanaf het begin was er sprake van een ruige, rauwe sfeer.

Al snel verving muziek ('Youth' van Daughter) de voice-over. De dansers verschoven in 'bloembakken' (verspringende lijnen zodat alles zichtbaar was) en begonnen tegelijk te bewegen. De organisatie die hier kwam, gaf een prettige vorm aan die rauwe sfeer, die nog steeds aanwezig en suggestief was. De beweging raakte muzikale accenten op een zeer bevredigende manier - in een gedenkwaardige zin, handen tegen de ene heup en dan de andere, een arm die omhoog reikt en dan een been dat terug explodeert met een gebogen knie.

De dansers braken op bepaalde punten uit eenstemmigheid, wat resulteerde in een aantal bijzonder opvallende momenten. Als één steunden een paar dansers een andere danseres en hielpen haar overeind. Aanvankelijk leek ze de hulp te weerstaan. Deze choreografische keuze sprak boekdelen over het geven en ontvangen van steun in moeilijke tijden (voor de ontvanger en gever). De dansers liepen weg met hun rugzakken. Ze hadden het gevoel dat ze geen andere keus hadden dan door te gaan, ondanks de uitdagingen waarmee ze worden geconfronteerd. Ik werd bedroefd achtergelaten, maar ook geïnspireerd door de kracht en veerkracht van zulke jonge mensen.

“Flowers” was een memorabele solo in het tweede bedrijf, uitgevoerd en gechoreografeerd in samenwerking met Marisa Cohen. Voice-over was opnieuw effectief in het poëtisch overbrengen van een boodschap. Het bracht de echtscheidingservaring van een lesbische vrouw over. Het niveau van energie en aanval in Cohens beweging afgestemd op de eb en vloed in de voice-over. Virtuoze bewegingen, zoals een opvallend gecontroleerde schouderrol in een spleet in de lucht, versmolten tot momenten meer over haar emoties en het drama van dit alles.

Op sommige van die momenten meer gericht op theatraliteit, spreidde ze papieren en andere objecten door de ruimte, rond een paar tafels (wat een thuisruimte oproept). Het was alsof ze wilde dat haar fysieke omgeving haar mentale omgeving weerspiegelde. Op bepaalde andere gedenkwaardige momenten rustte ze op een van de tafels, alsof haar mentale en emotionele worsteling het dragen van haar eigen gewicht te zwaar maakte. Al met al liet het werk zien hoe theatraliteit en complexe beweging samen kunnen komen om iets echt zinvols te creëren.

opkomst dansstudio

'Ik ben hier' was conceptueel opvallend. Drie dansers - Sarah Drinkwater, Teresa Farella en Alice Rufo) - gekleed en uitgekleed, elk met hun eigen spiegel. Het illustreerde vrouwen die worstelden met een lichaamsbeeld, terwijl ze ook gezien wilden worden voor meer dan alleen hun uiterlijk. De aanwezigheid van dit thema in dit specifieke programma onderstreepte hoe lesbische vrouwen de triomfen en strijd van vrouwen in het algemeen delen.

'Kissing You' ging zelfs verder en illustreerde de dynamiek binnen een lesbische relatie die net zo is als die in heteroseksuele relaties. Het lijkt erop dat Kuhnbergs ervaring haar in staat stelde om deze waarheden in dit programma naar voren te brengen. Haar unieke choreografische stem, slim gebruik van muziek en voice-over en de bedreven inzet van de cast versterkten die kracht alleen maar. Het kwam allemaal samen om een zinvol, gedenkwaardig product te bieden.

Tegenwoordig zijn er veel gesprekken over identiteit en het beschermen van de gemarginaliseerden onder ons. Kunstenaars met direct gerelateerde ervaring in deze gesprekken kunnen een echte impact op hen hebben met hun werk - met name werk dat net zo goed gedaan is als dat van Kuhnberg. Wat is liefde?

Door Kathryn Boland van Dans informeert.