Beoordelingen | April 2024

Harris Theater voor muziek en dans, Chicago.

16 oktober 2015.

Hubbard Street Dance Chicago is een bedrijf dat synoniem staat voor durf, durf en authenticiteit. Hubbard Street, een hedendaagse dansgroep die bekend staat om zijn lichamelijkheid en weelderigheid, is het perfecte voertuig om het werk van innovator William 'Bill' Forsythe te vieren en te herdenken, gevuld met ingewikkelde patronen, geometrische details en vaak kritisch denken.

Forsythe, momenteel 65 jaar oud, heeft een lange carrière achter de rug, niet alleen in de dans, maar door zijn samenwerkingen ook in andere kunstvormen. Als Amerikaan van geboorte is hij echt een wereldburger, en zijn werk wordt nu bijna wekelijks over de hele wereld uitgevoerd. Hij trad op voor het Duitse Stuttgart Ballet voordat hij 20 jaar als directeur van het Ballet Frankfurt werkte, waarna hij zijn eigen ensemble oprichtte, The Forsythe Company. Maar zelfs met al zijn internationale werk, loopt zijn band met Chicago diep, want daar begon zijn professionele carrière echt onder het toeziend oog van Robert Joffrey bij The Joffrey Ballet.

alle nosrat wikipedia

Hubbard Street-dansers in ‘N.N.N.N.’ door William Forsythe, van links naar rechts: Kevin J. Shannon, Jeffery Duffy, Emilie Leriche en Jacqueline Burnett. Foto door Todd Rosenberg.

Het leek dus perfect voor een internationaal vermaard gezelschap (Hubbard Street) om het werk van deze internationaal vermaarde choreograaf (William Forsythe) te erkennen in de stad waar hij zijn grote start kreeg. Het programma bestond uit drie Forsythe-werken die oorspronkelijk werden opgevoerd tijdens zijn tijd bij Ballet Frankfurt: eerst N.N.N.N. dan de geliefde kwintet en het chaotische One Flat Thing, gereproduceerd

N.N.N.N. , oorspronkelijk gepresenteerd in 2002, beleefde zijn Amerikaanse première in deze productie. Het trok meteen het publiek naar binnen, omdat het plaatsvindt in bijna volledige stilte en vaak alleen de hoorbare ademhalingen en geluiden van de vier dansers bevat, die gekleed zijn in eenvoudige outfits en sokken.

Het door details gedreven werk wordt na een korte tijd vermoeiend om naar te kijken, aangezien Forsythe het creëerde in een snel, ritmisch innerlijk tempo voortgestuwd door een nooit eindigende rivier van beweging - de ene danser tilt de arm van een ander hier op, deze duikt hier in de grond. , deze vouwt hier een joint voordat hij de ledemaat van een ander grijpt. Er is iets komisch en kinderlijks aan de manier waarop de dansers elkaars lichaam grijpen en reageren op andermans aanraking. Maar door deze frivoliteit was het werk voor mij grotendeels minder gedenkwaardig. Het meest intrigerende element was de focus op Forsythe's oorspronkelijke bedoeling voor het werk - om een geest te zijn die in vier delen verschijnt, vertegenwoordigd door de vier dansers, in een 'staat van constante, stilzwijgende verbinding', beschrijft de programmanota. Als je door deze lens kijkt, wordt het werk oneindig veel fascinerender, maar als je het zonder dat stukje kennis ervaart, kan het gemakkelijk eentonig worden.

dave hester bio

Hubbard Street-danser David Schultz in ‘Quintett’ van William Forsythe. Foto door Todd Rosenberg.

Het tweede werk, kwintet , is een van Forsythe's meest populaire en een favoriet in Hubbard Street. Het heeft een bepaalde ontroering die nooit achterhaald of irrelevant lijkt. In deze productie waren Jacqueline Burnett, Alice Klock, Jesse Bechard, Jeffery Duffy en Florian Lochner te zien, die ook in N.N.N.N. en kwam onlangs bij het gezelschap na eerder opgetreden te hebben met de Duitse Gauthier Dance Company.

Zoals in het programma staat: ' kwintet 's naadloze progressie van solo's, duetten en trio's voor vijf dansers loopt samen met - en in strijd met - thema's van verlies, hoop, angst en vreugde die te horen zijn in Gavin Bryars' orkestrale compositie uit 1971, 'Jesus' Blood Never Failed Me Yet ' . ' Het zit diep in zowel de geest als de geest en trekt kijkers in een trance-achtige toestand terwijl de muziek keer op keer herhaalt. Elke danser verlaat consequent en keert dan terug naar het podium, met prachtige momenten van intimiteit en verlatenheid die overal doorspekt worden. Anders dan bij N.N.N.N. is de invloed van ballet sterker voelbaar naarmate de lijnen van de dansers scherp en lang zijn. Elke artiest was echt verbluft, maar vooral Klock, in haar vijfde seizoen bij het gezelschap. Ze was buitengewoon boeiend.

Laatste loodjes, One Flat Thing, gereproduceerd, voltooide het opbouwende crescendo van het programma. Het begint met 14 dansers die 20 stalen tafels naar voren duwen, wat meteen een intense sfeer creëert met een onderstroom van koude industrialisatie. In dit werk vraagt Forsythe kijkers om hun fantasie aan het werk te zetten. Zijn visioen is een ijslaag (de tafels) die door golven (de dansers) tegen en tegen wordt geslagen.

lyzabeth lopez echtgenoot

Hubbard Street-dansers Michael Gross, hierboven, en Jeffery Duffy in 'One Flat Thing, gereproduceerd' door William Forsythe. Foto door Todd Rosenberg.

De dansers, allemaal gekleed in verschillende kleurrijke outfits, slingeren soms in complete chaos tussen tafels en dwingen de ogen om uiteindelijk een willekeurige danser te kiezen om op te focussen terwijl de visuele aanval voortduurt. Duetten duiken overal op en soms lopen bepaalde dansers weg van de tafels om met hun rug naar de achterwand te staan. Zoals met elk Forsythe-werk, slaagt hij erin je te vermaken terwijl hij je ook dwingt na te denken over de betekenis: als we een keuze krijgen, merken we dat we ons concentreren op wat er boven of onder het oppervlak is?

Van de eenvoud van N.N.N.N. tot de ontroering van kwintet aan dit in-your-face, waanzinnig en visueel overweldigend One Flat Thing, gereproduceerd toonde het programma met succes de diversiteit van Forsythe's werk, evenals de intelligentie van de legende zelf.

is Evelyn Taft zwanger?

Door Chelsea Thomas van Dance Informa.

Foto (boven): Hubbard Street-dansers in One Flat Thing, gereproduceerd door William Forsythe, van links: Michael Gross, Andrew Murdock, Emilie Leriche, Jesse Bechard, Jeffery Duffy en Kevin J. Shannon, met vanaf het podium van links Ana Lopez en Florian Lochner. Foto door Todd Rosenberg.