Internationale Beoordelingen

Playhouse, QPAC, Australië
Herziening van programma 1
14-18 september, Brisbane Festival 2010

Door Elizabeth Ashley.

De baby Cubanen
Brisbane had het voorrecht om exclusief zowel het Ballet Naçional de Cuba als Danza Contemporánea de Cuba te presenteren, liefkozend de ‘Big Cubans’ en de ‘Baby Cubans’ genoemd, als onderdeel van de festivalopstelling van 2010.

Beide gezelschappen ontstonden tijdens de revolutie van 1959, maar hoewel de 'Big Cubans' al vele jaren wereldwijde bekendheid genieten, duurde het tot internationale choreografen de opdracht kregen om samen te werken met Danza Contemporánea dat de 'Baby Cubans' enthousiaste erkenning kregen buiten Cuba.

Het publiek ervoer deze samenwerking in Programma 1 met Demo-n / Crazy door Rafael Bonachela, Carmen door Kenneth Kvaström en Mambo 3XXI van de Cubaanse choreograaf en danser George Céspedes. In programma 2, Carmen wordt vervangen door Jan Linkens ' Folie

Bonachela's Demo-N / Crazy opent programma 1. De grimmige eenvoud van minimaal geklede dansers op een kaal podium vormt de perfecte setting voor de veeleisende en complexe choreografie. Tastbare intimiteit domineert - lichamen omhelzen en raken aan, vouwen en ontvouwen zich terwijl relaties zich vormen en oplossen. Moedig lanceren de dansers zich de ruimte in met een dierlijk fatalisme, waardoor zowel dansers als het publiek ademloos achterblijven. Bonachela legt uit: ‘Deze dansers hebben de techniek van Martha Graham met een Afro-Cubaans ritme ... ze zijn totaal onbevreesd.’

Dans is het krachtige communicatiemiddel in deze relationele verkenning die van ontroering verandert in geestige kampkomedie.

De titel Demo-N / Crazy is een woordspel geïnspireerd door de gekke roekeloosheid van de Cubanen en een van de soundtracks van Julia Wolfe’s ‘ Arsenal of Democracy. ' Deze viool / technomuziek gecombineerd met de pathos van Estrella Morente's flamenco-soundtrack van ‘ Verlaat me niet' zorgt voor contrasterende muzikale stemmingen.

Een perfect tegengif voor Bonachela's dynamische intensiteit en geaarde lyriek is de heerlijk onderhoudende parodie van de Spaanse opera ‘ Carmen ' van de Scandinavische choreograaf Kenneth Kvaström. Stel je een Paso Doble voor, ontworpen door een ietwat gekke, homoseksuele oom die van West Side Story houdt.

Het werk wordt uitgevoerd door 7 mannelijke dansers gekleed in hun beste (en strakste) zwarte broek, vesten en juweelkleurige satijnen overhemden die parodiëren op kaartspelende, panatella-rokende, door seks geobsedeerde Spaanse macho-mannen.

Mikey Manfs Leeftijd

Het geestige stuk toont de veelzijdigheid van de dansers terwijl ze perfecte klassieke arabesken, lunges en zwaaiende armen uitvoeren, evenals flamenco-voetenwerk in bravoure-stijl, brutale heupzwaaien en flagrante kampbewegingen.

Passend, de afsluitende prestatie, Mambo 3XXI door George Céspedes, is de meest Cubaanse. Door de muziek van Perez Prado te remixen met disco, electronica en triphop uit de jaren zeventig, ontstaat een streetwise sfeer - Mambo voor de 21ste eeuw.

Het opent met geometrische lijnen van dansers die in verschillende patronen breken en het snelle voetenwerk van de traditionele mambo accentueren. De kenmerkende Cubaanse lichaamstypes en ritmische faciliteiten zijn een lust voor het oog. Je hebt het gevoel dat alleen een Cubaans gezelschap deze choreografie kan uitvoeren met de juiste balans tussen ernst en natuurlijke overgave.

Gedurende de meeste Mambo 3XXI alle 21 dansers van het gezelschap staan op het podium en creëren een gevoel van haast in het drukke en openbare karakter van het moderne leven. Thematisch is de dans de voortdurende zoektocht naar relaties binnen dat leven.

Artistiek directeur van het festival, Noel Staunton zegt: 'Danze Contemporánea de Cuba ... schrijf hun eigen regels en dans op een volledig unieke beat en bloei.' De 'Baby Cubans' zijn zeker het revolutionaire gezicht van de Cubaanse dans en zouden de meer illustere 'Big Cubanen '.

Foto's door Justin Nicholas

Gepubliceerd door www.danceinforma.com