De tekst is een korte film gemaakt door tapdansgrootheden Ayodele Casel en Anthony Morigerato. De titel geeft zowel de verhaallijn weer als het commentaar dat wordt geboden door de versmelting van de stijl uit de jaren dertig met de hedendaagse realiteit. Dance Informa had het genoegen met Casel en Morigerato te spreken, die zeiden: “Als artiesten creëren we omdat we moeten. We hebben geen keus, maar het is ontzettend fijn als wat je maakt op een zinvolle manier tot het publiek spreekt. '
Met zo'n positieve houding is het geen wonder dat er grote dingen gebeuren en aan de horizon voor dit duo en het nieuw gevormde open forum voor dansers en artiesten dat ze hebben helpen creëren en die Operation: Tap wordt genoemd. U wilt deze twee in het oog houden!
Ayodele Casel. Foto door Michael Higgins.
Wat is vergelijkbaar tussen de jaren 1930-koppeling van Ginger Rogers en Fred Astaire in Hoge hoed en De tekst?
AC: Wang tegen Wang moet een van de meest iconische dansscènes zijn die ooit zijn gefilmd. Het was nooit onze bedoeling om een werk na te maken, maar eerder een werk te ontwikkelen dat gebaseerd was op onze liefde voor tap, geweldige muziek en deze bijzondere onberispelijke dansers. We zijn geen van beiden ballroomdansers, maar als tapdansers was het belangrijk om authentiek te creëren van wie we zijn, dus wat opvalt als anders is onze specifieke dansstijl en onze huidige culturele stem, in relatie tot tap.
AM: Voorafgaand aan Fred Astaire werden dansnummers op een heel andere manier vastgelegd en opgenomen. De stukken zouden worden gefilmd om reacties van het publiek te krijgen of om een opname van het bovenlichaam te maken en in beide gevallen cruciale elementen van de dans te missen. Fred Astaire was van mening dat de danseres met het hele lichaam en met zo min mogelijk bewerkingen in de film moest worden opgenomen. Ideologisch gezien wilden we deze gevoeligheid vastleggen en eren, net zoals bij het filmen van dans bij het filmen van dans met een hoog octaangehalte. Dit was een bron van twist tussen de Director of Photography (Matt Lucas) en mij op de set, omdat hij extra beelden wilde filmen vanuit verschillende perspectieven of opnames. Dit werd stopgezet vanwege het feit dat er bij het monteren een overweldigende verleiding zou zijn om enkele van deze opnamen te gebruiken die ongetwijfeld mooi zouden zijn geweest. De kadrering, fotografie en montage - zowel geluid als beeld - van de dans gebeurde precies zoals het zou zijn geweest bij een dans van Fred Astaire en Ginger Rogers. De technische uitvoering van de fotografie is meer een eerbetoon aan Fred Astaire dan het dansen zelf.
De geluiden van de tikken werden opgenomen in een geluidsstudio en vervolgens gesynchroniseerd om te synchroniseren met de muziek en videobeelden. Hoe was dit proces?
AC: Geluid is misschien wel het belangrijkste element van tapdansen, en het was absoluut noodzakelijk voor ons om een echte en duidelijke mix van ons individuele geluid te hebben. We hebben de dans om 6.30 uur 's ochtends opgenomen! Het was eigenlijk een van de leukste aspecten van de shoot. We hebben het op een paar verschillende manieren opgenomen, zodat we opties hadden in de postproductie. Ik herinner me dat een paar secties uitdagend waren, omdat de dans veel meer ruimte beslaat dan het 4 × 4-hout waar we opnamen maakten. Het was interessant om erachter te komen hoe we de trap naar binnen konden krijgen zonder onze lichaamsrichting te veranderen en zonder verstrikt te raken in de snoeren van de koptelefoon!
AM: We hebben met liefde gewerkt om ervoor te zorgen dat dit element van het proces zo perfect mogelijk werd gemaakt. Bewerken was cruciaal om de sfeer van de ruimte in overeenstemming te brengen met het opgenomen geluid. Ik denk dat dit waarschijnlijk het aspect was van het maken van deze film waar ik vooral blij mee was.
hayes grier wiki
Een schermopname van ‘The Text’ met Anthony Morigerato en Ayodele Casel. Foto met dank aan YouTube.
Waarom koos je voor dit specifieke Oscar Peterson-arrangement van ‘Cheek to Cheek’?
AC: We hebben allebei absoluut liefde Oscar Peterson. Ik bedoel, er is geen arrangement van hem dat niet verfijnd, uitdagend en prachtig is. Dit arrangement swingt zo lekker, en zijn melodische interpretatie van het nummer is leuk en speels. We probeerden zowel zijn muzikaliteit als de groove van het nummer te eren terwijl we aan het choreograferen waren. Anthony is erg gevoelig voor ingewikkelde melodielijnen. Het is een van de dingen die ik het meest aan hem bewonder.
Wat is het verhaal in deze korte film?
AC: Het is eigenlijk een eenvoudig verhaal. Jongen en meisje op eerste date. Guy wacht. Meisje is laat. Guy dagdroomt over een romantische en bekwame dansinteractie tussen de twee en springt eruit met het geluid van de aankomende taxi van het meisje, toeterend. Ik ben blij met wat het inhoudt en bereikt in een tijdsbestek van vier minuten. Hij gaat ver terug naar niet alleen een grote balzaal in zwart-wit, maar ook een beeldverhouding van 4: 3. Het is eenvoudig maar leuk en het stelde ons in staat om liefhebber te zijn dan in welk ander dansscenario dan ook.
De Prince George Ballroom in New York is een prachtige setting voor dit werk. Waar gaat het over de ruimte die je creatief aansprak?
AC: Het is groots. Het heeft prachtige, uitgestrekte houten vloeren. Natuurlijk mochten we dat niet werkelijk tik erop, maar ik genoot zelfs van dat element en knipoog naar de films van Fred en Ginger. Ze hadden zelden of nooit tikken op de onderkant van hun schoenen. Het was het nasynchroniseren van het geluid dat hun magie voltooide. Ik moest zwarte tape op de onderkant van mijn schoenen plakken en Anthony had een paar strakke nette schoenen die eruit zagen alsof het tapschoenen konden zijn.
is rob dijk homo?
AM: Vanuit logistiek oogpunt was het een van de weinige betaalbare ruimtes in New York die het gevoel kreeg in een Hollywood-musical uit de jaren dertig te spelen. Toen ik het zag en de prijs hoorde om erin te kunnen filmen, wist ik dat dit de enige plek was waar we dit konden, zouden of moeten filmen.
Anthony Morigerato. Foto met dank aan Break The Floor Productions.
Wat is het met Fred Astaire en Ginger Rogers dat hedendaagse kunstenaars blijft inspireren?
AC: Zij waren de reden dat ik met tapdansen wilde beginnen. Ik was door hen geobsedeerd op de middelbare school en maakte van de gelegenheid gebruik om een tapklas te volgen in mijn tweede jaar op de universiteit aan de NYU. Ik voelde me aangetrokken tot hun elegantie, hun stijl, hun ongedwongen en vlotte vermogen om dans moeiteloos en leuk te laten lijken. Ik denk dat dat enkele van de redenen zijn waarom ze zo relevant blijven. Ze zijn trendsetters en zijn de belichaming van ‘klassiek’ en weet je, ‘klassiek’ zal nooit uit de mode raken.
AM: Ik geloof dat het de kwaliteit van hun werk is die bestand is tegen de tijd die verstrijkt, trends die veranderen en smaakveranderingen. De thema's en verhalen die ze tijdens hun dansen vertelden, zijn tijdloos.
Over welke andere projecten zijn jullie twee momenteel enthousiast?
AC: Als team, samen met Mike Minery, zijn we echt gefocust op het blijven groeien van een gemeenschap bij Operation: Tap. Het is iets meer dan een jaar oud en we blijven inhoud ontwikkelen die handig is voor leerlingen, docenten en enthousiastelingen. Ik begin aan mijn acteercarrière! Ik begon met tapdansen als gevolg van mijn acteeropleiding, en het lijkt erop dat ik twee levens leid. Ik ben momenteel mijn acteerspieren aan het strekken en ben van plan om met mijn twee vaardigheden en liefdes te trouwen heel spoedig. Ze hebben een lange verloving gehad! Het is tijd om de knoop door te hakken. Ik hoop dat je bij ons blijft op onze artistieke reis! Het zal het waard zijn!
Door Emily Yewell Volin van Dans informeert.
Foto (boven): Anthony Morigerato en Ayodele Casel. Foto met dank aan Break the Floor Productions.
aanbevolen voor jou
